Dit jaar lijkt er geen zegen te rusten op de jeugdexcursies. Althans niet wat het weer betreft …. Wat is het vaak koud en nat geweest. En vandaag was het niet anders. Het zou droog en zonnig worden, maar de weergoden hadden zich op het laatste moment bedacht. Ineens werd er toch veel regen voorspeld, vooral in de middag. We hebben daarom de excursie een paar uur vervroegd. Een aantal kinderen heeft afgehaakt. Maar Cecilia en haar vader Franc lieten zich niet door het weer afschrikken.
Wat een mooi (voormalig) eiland is Marken! Prachtige huisjes en heerlijke weilanden. Een schitterend oud dijkje, van waaraf je veel vogels kan zien.
Door de harde wind en de regen zagen we veel minder vogels dan we met mooi weer gezien zouden hebben. Veel vogels zitten dan met de snavel in de veren in een stil hoekje. En de ouders zitten op hun jongen om die warm te houden, verscholen in het hoge gras. Maar toch was het een mooie tocht.
Vanaf de parkeerplaats liepen we langs mooie huisjes en héél smalle straatjes naar de dijk aan de zuidkant. Bij die huisjes en in de bijbehorende tuinen zagen we merels, spreeuwen, een waterhoentje, een witte kwikstaart, houtduiven, een ekster en een zwarte kraai.
Bij het water aangekomen, werden we verrast door een paartje krooneenden en een paar futen.
We hoorden een tuinfluiter, met die mooie stem als van een merel, maar dan sneller! En vinken, een tjiftjaf, een winterkoning en een zwartkop.
Natuurlijk zagen we de bekende weidevogels: grutto’s, tureluurs, kieviten en scholeksters, al lieten ze zich veel minder zien dan met mooi weer. Gierzwaluwen en boerenzwaluwen vlogen laag over het water om daar insecten te vangen en vlogen soms vlak om en over ons heen! Langs een slootje in het weiland stond een prachtige grote zilverreiger. En er waren grote groepen ganzen, met donzige jongen. Een meerkoet was een nest aan het bouwen. Er was een wilde eend met jonkies.
Heel spectaculair was een paartje slobeenden dat vlak om ons heen vloog. Ze zaten elkaar achterna en trokken zich niks van ons aan. Soms landden ze in het IJsselmeer, dan in de wei, en dan vlogen ze weer op, het mannetje achter het vrouwtje aan. Na een tijdje werden ze door voorbijgangers opgeschrikt, waardoor ze van elkaar werden gescheiden. Het vrouwtje maakte van de gelegenheid gebruik door zich achter wat groen te verstoppen, waarna het mannetje haar kwijt was.
Bij het plasje vlakbij de vuurtoren zagen we in een flits een jonge tureluur, maar hij verschool zich al snel achter hoog gras. De kemphanen en de zomertaling waar we op gehoopt hadden, lieten zich jammer genoeg niet zien. Wel waren er krakeenden en bergeenden.
Bij de vuurtoren zat een hele rij aalscholvers op de rotsblokken. En visdiefjes. Ook heel leuk waren de huismussen. Bij ons in de stad zijn die steeds minder talrijk geworden, maar hier zagen we ze nog! Eén mannetje kwam vlakbij en at zelfs bijna uit Cecilia’s hand!
Op de terugweg liepen we over het fietspad dwars door de weilanden. Aan het begin waren tureluurs aan het alarmeren: dat betekent dat er jonkies in het hoge gras lopen, want ze waarschuwen hen zo dat ze zich moeten verstoppen omdat er iets gevaarlijks aankomt.
Toen ik daar gisteren liep, waren er ook heel wat alarmerende grutto’s. Nu veel minder. Vanwege de regen en de kou waren ze waarschijnlijk bij hun jongen in het hoge gras gekropen om die warm te houden. In een sloot zwom nog een mooie man kuifeend langs.
Cecilia plukte onderweg bloemen en langs het fietspad vond ze een lege ei-schaal. Je kon zien dat het ei niet vanzelf was uitgekomen. Het was geroofd en leeggegeten, waarschijnlijk door een zwarte kraai. Het was een ei van een meerkoet.
Onze tocht door de stromende regen werd op het eind beloond met twee schattige kleine donzen balletjes: twee jonge kievitjes! We wisten vanuit de verte al dat die er moesten zijn want de ouders waren aan het alarmeren. Gelukkig zoeken jonge kieviten hun voedsel in veel korter gras dan jonge grutto’s en tureluurs. Daardoor zijn ze makkelijker te zien.
In de stal aan het einde van het fietspad zaten veel Turkse tortels. En …. kalfjes en koeien. Die oefenen altijd een grote aantrekkingskracht uit op Cecilia. Snel ging ze hen voeren!
Al met al hebben we het drie en een half uur volgehouden, grotendeels in de regen! Cecilia heeft zich niet verveeld!
Annelies en Cecilia’s vader maakten wat foto’s.
Nu maar hopen dat het de volgende keer eindelijk weer eens mooi weer zal zijn!
Tot dan!
Groetjes,
Annelies