Een Vuurgoudhaantje
Twaalf kinderen en negen ouders werden zondag 11 oktober ingewijd in de geheimen van het vogels ringen. Ringer Harry de Rooij leidde ons eerst rond over het terrein. Hij liet ons de netten zien waarin de vogels gevangen worden. Er waren die ochtend al veel vogels gevangen. In zakjes worden ze verzameld en naar de keet gebracht waar ze gemeten en gewogen en geringd worden.
In de herfst gaan veel vogels op reis. Er is in de winter in noordelijke landen te weinig voedsel te vinden. Er zijn dan weinig insecten en de zaden en bessen raken op. Dus vliegen vogels van landen in het noorden naar het zuiden. Want daar is ’s winters meer eten. Die reis, de vogeltrek, zoals we die noemen, is een handige tijd om vogels te vangen. Na het ringen worden ze natuurlijk weer vrijgelaten.
Harry liet allerlei vogels zien die hij die ochtend gevangen en geringd had. We konden ze van heel dichtbij zien. Leon, Quinten, Nina, Teun, Thijs, Eli, Rafaël, Amara, Cecilia, Nuria, Bruno en Jet mochten ze voorzichtig aaien. Harry vertelde over de vogels en vervolgens mocht om de beurt een kind een vogel vrij laten. Dat was een bijzondere sensatie! Sommige vogels waren meteen roetsj verdwenen. Andere bleven nog heel rustig een hele poos op je hand zitten. En het goudhaantje van Leon ging vervolgens nog even op zijn kraag zitten!
Harry liet ons eerst een paar merels zien. Hij wees ons op het verschil tussen een volwassen mannetje en een jong mannetje dat pas dit jaar uit het ei gekropen was: het volwassen mannetje had een gele snavel en zwarte veren. Het jongere mannetje had nog een donkere snavel. En tussen zijn veren zaten er nog die wat bruin waren. Ook was er een jong vrouwtje: bruin, met wat lichtbruine vlekken. Jet, Nina en Cecilia mochten de merels vrijlaten.
Een prachtige vogel was de zanglijster, familie van de merels. Mooi gespikkeld op de borst en lichtbruin op de rug. Hij was een stuk feller dan de merels!
Een grote verrassing was een ijsvogeltje! Wat een prachtig beestje!! En net zo fel als mooi, want hij hapte er flink op los. Harry waarschuwde dat je dan je vinger niet moet terugtrekken, want hij heeft kleine weerhaakjes in zijn snavel. Die zorgen ervoor dat de visjes die hij vangt niet kunnen ontsnappen, maar vanzelf richting zijn keel verdwijnen.
Toen de allerkleinste vogeltjes van Nederland: een goudhaantje en een vuurgoudhaantje. En het op één na kleinste vogeltje van ons land: een winterkoninkje. Wat een schatjes.
Verder was er nog een heggenmus, een boomkruipertje, een ringmus, een groenling, een mannetje zwartkop en een tjiftjaf.
De meeste vogels die we zo prachtig van dichtbij konden bekijken en in onze hand hielden, kunnen we gewoon in onze tuin, in het park of in de straat tegenkomen. Goed opletten dus in het vervolg!!
Hartelijke groeten en tot de volgende excursie!
Annelies
Ringer Harry de Rooij laat een mannetje merel zien
Thijs, Quinten, Nuria en Nina voelen hoe zacht de merel is.
Vol aandacht
Bruno en de merel
Thijs en Bruno
Jet mag de volwassen merelman vrijlaten
Nina laat een jongeman merel vrij
En daar gaan de merels!
Teun: “Ik wil wel!”
Cecilia mag de merelvrouw loslaten.
Een protesterende zanglijster.
Jet draagt de ijsvogel.
Eli en de anderen zijn vol verwondering bij het zien van de ijsvogel.
De ijsvogel en Jet.
Raphaël kijkt van dichtbij toe.
Hap! Oppassen voor de weerhaakjes!
Een goudhaantje
Kijk eens hoe klein!
.
Leon
“Ga maar..”
Harry houdt een vuurgoudhaantje vast.
Thijs laat een ringmus vrij.
De boomkruiper wil nog wel even geaaid worden.
“Ga nou!”
De groenling vliegt wel meteen weg.
Eli’s vogel is gevlogen.
