Uilen spreken tot de verbeelding. En een wandeling in het donker kennelijk ook. Maar liefst 47 kinderen hadden zich aangemeld voor deze excursie. Veel van hen heb ik moeten teleurstellen. Uiteindelijk trokken 22 kinderen en 17 ouders in het donker het Amsterdamse Bos in met ‘uilenman’ Arend de Jong en Sander Veltman van het IVN. Nog een heel grote groep! Maar Eli, Levi, Nina, Thijs, Kjell, Nick, Lucas, Sem, Daniël, Julia, Bruno, Stella, Lana, Fabian, Mas, Morris, Hugo, Boele, Cecilia, Zwaantje, Femmeke en Jacco hebben zich voorbeeldig gedragen!
Arend legde uit dat een bosuilmannetje – net als veel andere vogels – het niet tolereert dat een ander mannetje zijn gebied binnendringt. Hoort hij een andere bosuil te dichtbij, dan antwoordt hij om te laten weten: hier woon ik! Ophoepelen jij! Doordat Arend het geluid van bosuilen kan nadoen, denken de uilen dat hij ook een bosuil is. Nou ja, tot ze hem gezien hebben …. Dan vallen de verschillen wel op … 😉 Maar zolang ze hem niet zien, denken ze dat ze een andere bosuil horen, dus geven ze antwoord. Dat gebeurde inderdaad en het was een bijzondere belevenis om de eerste uil te horen terug roepen! Soms komt een uil dan langzamerhand steeds dichterbij. Dat gebeurde nu jammer genoeg niet. Wel gaf hij veelvuldig antwoord, zodat we hem uitgebreid hebben kunnen horen. Het gebied waarin een bosuil woont, zijn territorium, is ongeveer een halve kilometer groot, dus toen we een eindje waren doorgelopen en Arend het weer op een roepen zette, kwam er van een andere uil antwoord. Wie goed oplette kon horen dat deze roep net ietsje anders was. Net als mensen hebben uilen ook allemaal een iets andere stem.
Het bosuilvrouwtje klinkt heel anders. Ook dat kon Arend nadoen. Niet om haar te roepen, maar om even te laten horen hoe dat klinkt. En ja … toen Arend een eindje verderop weer een bosuilman had nagedaan, hoorden we een vrouwtje. Dacht zij dat Arend een leuk bosuilmannetje was?
Arend kon ook het geluid nadoen dat een vrouwtje maakt als ze een mannetje wil laten weten dat ze hem wel ziet zitten. Dat geluid hebben we in het bos niet gehoord. Kennelijk waren de charmes van Arend daarvoor niet groot genoeg. Wel zagen we één keer een vrouwtje van de ene boom naar de andere vliegen, over het water heen. Doordat we haar alsmaar in die eerste boom hadden horen roepen, wisten we dat het een vrouwtje moest zijn.
Op het allerlaatst van de excursie hebben de kinderen nog even laten horen dat ook zij goede bosuil-imitatoren zijn! Misschien zat er wel een opvolger van Arend in onze groep!
Ik vond het erg leuk! Ik hoop jullie ook.
Tot een volgende keer! Hartelijke groeten,
Annelies
