De foto’s druppelden gestaag in onze mailboxen. Dit jaar waren de mails opvallend vaak vergezeld met een leuk verhaal over de totstandkoming van de ingezonden foto. Op 31 januari zette de jury, Linda, Shree en Janneke, zich na een lekker etentje aan de serieuze taak. We hadden 21 inzendingen en er kon maar één winnaar overblijven.
Er zijn foto’s waarvan je snapt dat het een bijzonder moment was voor de fotograaf. We zijn er gevoelig voor, we leven met jullie mee, maar geen winnaar. Heel veel mooie foto’s. Mooi, maar niet mooi genoeg. Een prachtige spiegeling in het water, ja dat wel. We zijn enthousiast over baltsende Futen. En over de ontzettend lieve, kleine Grote bonte specht. Maar geen winnaar.
Er was een interessant verhaal met een unieke foto van jonge vogels in het nest. Maar we volgen uiteraard de algemene richtlijn, (gedragscode van de vogelbescherming /verbod van waarneming.nl) nooit vogels op het nest te fotograferen. De kans op verstoring is levensgroot. Daarom valt deze af. Ook de inzending van een dode Waterral kon ons niet bekoren. We houden meer van lévende vogels.
We kwamen uit op twee kanshebbers, toevallig twee roofvogels. Er werd gewikt en gewogen, het was een “close call”.
Voor we daaraantoe zijn, eerst een oproep voor de deelnemers van komend jaar. Stuur je mooiste vogelfoto van 2023 in. Je maakt kans op de enorm eervolle wisselbeker. We verruimen het gebied waar de foto moet zijn genomen naar heel Nederland.
Een bijzonder eervolle tweede plaats is voor een foto “waar alles op staat”, een zeldzame soort, in een lekker dreigend actie” genomen in de Diemer Vijfhoek: de Zeearend van Hans van der Raap.
Dan de nummer één. Een roofvogel in de stad. Van heel dichtbij. Je ziet de veertjes op zijn borst. Hij kijkt je recht aan, terwijl hij zijn prooi oppeuzelt. Een fascinerende en misschien een beetje lugubere foto?
De winnaar van de wisseltrofee voor de mooiste foto van het jaar 2022:
De Sperwer van Anneke Scholtens
“Ik kwam net terug van een wandeling, een beetje teleurgesteld omdat ik niet heel veel vogels had gezien en nauwelijks een foto had kunnen maken, Ik had mijn jas nog aan, mijn fototoestel nog om en keek gewoontegetrouw uit het raam. Ik wist niet wat ik zag! Nooit eerder had ik een sperwer in mijn tuin gezien, terwijl ik er bijna twintig jaar gewoond heb. Hij zat op een tak van mijn boom, op zo’n twee meter bij mij vandaan. Kennelijk schrok hij totaal niet van mij of van mijn fototoestel, want hij bleef rustig zitten eten, trok zijn prooi helemaal aan flarden en zat daar zeker nog een minuut of tien.”
